Mówi się, że kinesiotaping może wspomagać, lub też hamować czynność mięśnia w zależności od tego, w jaki sposób zostanie naklejony. Chociaż stosowany chętnie przez fizjoterapeutów, trenerów i sportowców, to badania dotyczące kinesiotapingu nie wykazują zbyt dużych korzyści, o ile w ogóle.
Szacowany czas czytania: 7 minut
Czego dowiesz się z tego artykułu
Kinesiotaping powstał w latach 70, jednak prawdziwą popularność zyskał dzięki Olimpiadzie w 2012 roku, ponieważ w jej trakcie ciała najlepszych sportowców na świecie pokrywały różnokolorowe, jaskrawe taśmy.
Uzasadnieniem dla stosowania kinesiotapingu jest teoria, że stosowanie go w kierunku od przyczepu końcowego do początkowego hamuje czynność mięśnia poprzez rozciąganie narządów Golgiego, natomiast kierunek od przyczepu początkowego do końcowego wspomaga mięsień stymulując wrzecionka mięśniowe.
Jednak w ostatnich dziesięciu latach przeglądy systematyczne analizujące wpływ kinesiotapingu u sportowców z kontuzjami wykazały bardzo niewielką korzyść z ich stosowania (Lim and Tay, n.d.; Williams et al. 2012; Mostafavifar, Wertz, and Borchers 2012; Montalvo, Cara, and Myer 2014).
Kinesiotaping – czy poprawia siłę?
W kilku badaniach postanowiono przeanalizować wpływ kinesiotapingu na siłę. Co wykazały?
- Taping nie zwiększył siły mięśni czworogłowych uda (Vercelli et al. 2012) i nie poprawił funkcji (Fernandes de Jesus et al. 2016)
- Niewielkie, ale dobrze zaprojektowane badaniu z 2015 roku badające wpływ kinesiotapingu na poprawę skoczności profesjonalnych sportsmenek biegających przez płotki wypadło negatywnie. Autorzy nie rekomendują wykorzystania kinesiotapingu w celu poprawy wyników skoczności (Schiffer et al. 2015).
- Kolejne badanie z 2018 roku (Boozari et al. 2018) analizujące wyniki skoczności wykazało brak wpływu na osiągi lub skoczność, a kinesiotaping określiło jako nieskuteczny w wymagających aktywnościach.
- Taping nie miał żadnego wpływu na siłę wyprostu kolan u osiemnastu młodych, silnych mężczyzn (de Freitas et al. 2018).
Ogólnie rzecz biorąc badania podsumowują, że brak jest przekonujących dowodów na to, że wykorzystanie kinesiotapingu poprawia wyniki sportowe (Reneker et al. 2018).
Zmiany w aktywacji i męczliwości mięśni a kinesiotaping
W niedawno opublikowanym badaniu (Ataabadi et al. 2022) postanowiono sprawdzić wpływ kinesiotapingu na aktywność i męczliwość prostowników uda podczas dynamicznych badań zmęczeniowych. Czy badanie to wykaże coś innego, niż to, co ustalono do tej pory?
Metoda przeprowadzenia badania
W badaniu wzięło udział 17 sportowców ze szkół wyższych. Badani poddani zostali czterem dynamicznym protokołom zmęczeniowym dla prostowników uda w czterech różnych warunkach (1) bez kinesiotapingu (2) kinesiotaping hamujący (3) kinesiotaping wspomagający (4) kinesiotaping pozorowany.
Protokoły zmęczeniowe były wykonywane raz w tygodniu przez cztery tygodnie w losowej kolejności. Obejmowały one 100 dynamicznych ruchów wyprostu kolana w prędkością 90 stopni na sekundę na dynamometrze izokinetycznym. Kinesiotaping zaaplikowano na mięsień obszerny przyśrodkowy. Natomiast aktywność mięśniową mierzono dla mięśnia obszernego przyśrodkowego, obszernego bocznego i prostego uda.
Wyniki
Badanie nie wykazało znaczących różnic w aktywacji i męczliwości mięśnia obszernego przyśrodkowego, obszernego bocznego i prostego uda.
Ograniczenia
Badanie obejmowało tylko osoby zdrowe. Oznacza to, że u osób z bólem, kontuzjami, zaburzeniami neurologicznymi lub mięśniowo-szkieletowymi wyniki mogłyby być inne.
Co to oznacza w praktyce?
Kinesiotaping jest często wykorzystywany przez trenerów, klinicystów i sportowców w celu poprawy osiągów sportowych i redukcji bólu.
Co prawda w kilku badaniach wykazano wpływ na aktywność tkanki mięśniowej, jednak był on znikomy (Mak et al. 2019). Znacząca większość publikacji nie wykazała jednak żadnych zmian.
Podsumowując, do stosowanie kinesiotapingu w celu poprawy wydajności, siły, inhibicji lub zapobiegania męczliwości mięśni u sportowców należy podejść z dystansem.